Klinkt als een Suske en Wiske-verhaal he? Nou, zo voelde het ook wel. Over 1,5 uur zou de zon onder gaan en het Nationale Park de Hoge Veluwe sluiten, en ik had zin om daar nog een stukje hard te lopen. Ik had een rondje van ongeveer 10 kilometer in mijn hoofd, en dat moest makkelijk lukken in 1,5 uur. De auto parkeerde ik bij het ‘bosje van Staf’, want daar zou ik dan misschien nog wel wat edelherten zien bij terugkomst. Dus hop, daar gingen we, Pepper en ik. Tegen de wind in, over de open vlaktes. Oef, pittig, maar wel één met de elementen!

Nog voor we op de zandvlakte waren (en je weet hoe ik over zandvlaktes denk…), hadden we de eerste ree al gespot. Wauw! De kilometers vliegen voorbij als je naar wild aan het speuren bent, en zo liepen we zonder duidelijk plan lekker te buffelen. ‘Oh, dat is een leuk paadje, laten we die nemen.’ Ik loop meestal gewoon maar wat, zonder vaste route in mijn hoofd. Globaal weet ik wel hoe ik ongeveer wil lopen, en gelukkig heb ik een goed ontwikkeld scoutingmeisjesinstinct wat me nooit serieus laat verdwalen. Daar vertrouwde ik nu ook weer op. Keertje links, keertje rechts, en dan zouden we ‘daar en daar’ weer bij een pad naar de auto uitkomen. Zouden…

Want waar ik dan eigenlijk links had gemoeten, stonden we ineens oog in oog met een kudde mouflons. Mouflons zijn wilde schapen uit Corsica en Sardinië, die het gras tussen de heide uit eten. Ik zie ze geregeld als ik te paard ben, maar lopend met de hond kom ik ze amper tegen. En nu stonden ze daar zomaar. In een groepje, samen te grazen, en ze hadden ons niet in de gaten. Zij ongestoord grazen, Pep en ik ongestoord genieten.

We volgden het pad verder langs de mouflons, en dat bleek een ontzettend leuk pad te zijn! Glooiend, met stuifzand, net een speeltuin. Niet lettend op waar we waren, liepen we zo verder. Tot we op een zandpad kwamen wat me wel erg bekend voorkwam, namelijk van een uurtje geleden. Oeps, dit was niet wat ik bedacht had… Het was een kwartier voor sluitingstijd, en in plaats van die ene kilometer die ik dacht, bleken we nog 4,5 kilometer van de auto verwijderd te zijn. En begon harder te regenen en de schermering zette vast in, om het nog wat dramatischer te maken. Ik belde de receptie van de Hoge Veluwe, want ik wilde wel weten of ik er zo nog uit zou kunnen, als ik na 18.00u bij de slagboom aan zou komen. Dat telefoontje werd natuurlijk niet meer beantwoord. Goed, mentaal even omschakelen dus, er zat niets anders op dan door te lopen. We volgden het mulle ruiterpad over de heide, en rechts van ons zag ik wat bewegen. Daar, op zo’n 20 meter afstand, draafden 6 prachtige edelherten synchroon aan ons over de vlakte. Een paar meter later staken ze gracieus het pad over en verdwenen in de verte. Wauw… Inmiddels begon het toch echt donker te worden, en donker op de Veluwe is ook écht donker. De Petzl hoofdlamp die ik voor noodgevallen in mijn rugzak heb, mocht zijn werk doen. En zo rende daar op een donkere, koude, natte, verlaten Veluwe, een meisje met een hond. Elk geritsel dat ik hoorde zorgde voor een stijging van de adrenaline, en fantasieën over wilde zwijnen en wolven die ons zouden aanvallen. Hoewel ik er mentaal toch al behoorlijk doorheen zat, ik had immers al lang onder de warme douche willen staan en in het donker ziet elke grasspriet er hetzelfde uit, gingen die laatste kilometers sneller dan normaal.

Terug bij de auto wist ik nog niet dat me nog één verrassing te wachten stond. Bibberend van de kou en regen reden we richting de uitgang, toen ik een bocht om kwam en flink op de rem moest. Voor me stond een enorm wild zwijn in het groot licht van de auto. Zie, die fantasie over die zwijnen was een voorbode! Alsof niets hem wat kon deren, nam hij zijn tijd om rustig de weg over te steken, en bleef me nog aankijken in de berm. Wauw. Wat was ik nu extra blij dat ik in de auto zat! Het laatste stuk naar de uitgang kruisten we nog het pad van een aantal konijntjes, reeën en zelfs nog een edelhert. En daar was dan de slagboom die, godzijdank, automatisch open ging. Tot snel, fijne Veluwe. Bedankt dat je me de ‘big four‘ hebt laten zien, het was een fantastisch avontuur!