“Hier schat, heb je wat om voor te trainen!”, appte ze. Met een foto van een stukje tekst in een vliegtuigmagazine. Ik was net begonnen met hardlopen, ik kon net 3 minuten achter elkaar rennen zonder ter aarde te storten, en mijn moeder dacht dat de Kassios Dias een leuk plan zou zijn. Klinkt best aardig he, Kassios Dias. Tot je leest dat het een halve marathon trailrun door de bergen, over ruïnes en langs de kust van Corfu is. “Ja mam, grappig, maar niet heus.”

En toch hè, met een paar weken haalde ik de 5 kilometer. Wauw! Dit was gaaf! Tsja, als ik 5 kan, kan ik vast ook wel 10 kilometer rennen, toch? 10 werd 12, 12 werd 15, en ineens was die halve marathon niet zo onbereikbaar meer! Honderden trainingskilometers door de bossen volgden, en die Kassios Dias bleef maar in mijn hoofd zitten. F*ck it, we gaan het gewoon doen!

Vandaag is het 17 maart. Precies één maand nog, tot de grote dag. De vliegtickets en het verblijf zijn geboekt en Vin en ik hebben ons, niet geheel onbelangrijk, ingeschreven. Supetvet trouwens hoor, om je eigen naam met de toevoeging ‘The Netherlands’ tussen al dat Grieks op de deelnemerslijst terug te vinden. En nu begint het te kriebelen.

Qua afstand zit het wel goed, denk ik. Ik heb tot 21 kilometer getraind, en al is deze halve marathon met z’n 23,5 kilometer ietsje meer dan een officiële halve marathon, de rest doen we dan maar op karakter. Bovendien verschijnen we dankzij Runnersworld Arnhem superprofi aan de start, en als je er profi uit ziet loop je natuurlijk ook profi he.

Waar ik me het meeste ‘zorgen’ om maak, maar tegelijkertijd onwijs naar uitkijk (raar iets hoor, dat hardlopen), zijn de 1150 hoogtemeters die het parcours telt. Dat betekent dat we ruim een kilometer gaan klimmen. Nou hebben we hier in Nederland best wat leuke heuveltjes hoor, en kunnen we prachtig trainen op de Posbank en de stuwwal bij Doorwerth, maar het échte werk komt daar pas. Oef! De ene dag denk ik: ‘Natúúrlijk gaan we het halen, we hebben goed getraind.’ Maar er zijn heus wel dagen dat ik lichtelijk in paniek raak en bang ben dat het een hel wordt. Als ik, zoals vanochtend, op youtube een deelneemster van vorig jaar aan het woord hoor: “It was the hardest thing I’ve ever done in my life!” Zij deed, met al meerdere halve – en hele marathons op haar naam, ruim 5 uur over de Kassios Dias. Oef.. Maar dan denk ik aan de práchtige natuur daar, onze villa met zwembad  (heheh..), het koude biertje bij de finish en vooral de kick. Want hoe dan ook, ik ga VET genieten. Al kom ik kruipend als laatste over de finish, het zal een fantastisch avontuur zijn. Yihaaaa Kassios Dias, we komen eraan!