Crap, dit wordt niks… Het sluimerende griepje, last van mijn knie en die 3,5 uur slaap van vannacht zijn niet de juiste ingrediënten voor de 28km lange trailrun met 780 hoogtemeters door de Ardennen die over een half uurtje van start gaat. Ik heb mijn startnummer opgespeld, al speel ik stilletjes nog met de gedachte om mijn afstand om te zetten naar 10km. Maar ik wil ook geen mietje zijn, dus spreek ik met mezelf af om gewoon te starten, en als het niet gaat kan ik -eens een scoutingmeisje, altijd een scoutingmeisje- heus wel de weg terugvinden naar de start-/finishlocatie. Glimlach op en gaan. Op naar het bier…

“Trois, deux, un, et voila!” Het startschot klinkt, we krijgen een kus van Eva, wensen elkaar nog een keer heel heel succes en plezier, en gaan op pad. De eerste kilometer lopen we traditiegetrouw samen, en stiekem vind ik het niet erg dat we al snel in een rijtje stilstaan om de smalle paadjes naar boven te kunnen klimmen. Alle rust die ik nu kan pakken neem ik graag. Het is warm en benauwd en ik zal al trots zijn als ik die 28km al uit kan wándelen, laat staan rennen. Zodra er meer ruimte komt loopt Bauke weg en Vin volgt. En dan moet ik het zelf doen.

Ik ren waar ik kan, en wandel waar ik niet kan rennen. Smalle paadjes in het bos omhoog, smalle paadjes in de zon omlaag. Over een bruggetje dat wat planken mist, tussen de akkers door, langs rotspartijen en door het water. Het is meer wandelen dan rennen en over de eerste 4km doe ik 45 minuten. Er volgt een splitsing; de 20km moet naar naar links, de 28km rechtdoor. Het is verleidelijk om linksaf te slaan, zo vindt ook Ed die achter me loopt, maar we gaan rechtdoor. Ed  blijkt mijn nieuwe beste vriend voor de komende uren te zijn want vanaf dat punt lopen we samen.

Bij de eerste verzorgingspost drink ik wat water, maak ik mijn buff nat en we lopen door. We komen langs de brouwerij van La Chouffe, en oh, wat verlang ik naar het kabouterbiertje bij de finish straks! Na de brouwerij volgt de eerste rivierdoorsteek. Al ben ik een ontzettende koukleum, dit ijskoude water voelt  vandaag als een warm bad. Daar kikker je van op zeg! Vanaf dat moment loop ik als herboren verder.

Ik volg Ed over het smalle paadje langs de rivier en klauter achter hem aan de rotsen omhoog. Het is hier net Corfu, prachtig! We gaan letterlijk en figuurlijk door een dal en over de top, kijken onze ogen uit, staan af en toe stil voor een foto en kletsen ronduit. De tijd en de kilometers vliegen voorbij en al snel zijn we bij de tweede verzorgingspost. Tot mijn grote vreugde is daar ook een tweede rivierdoorsteek! Na een chocoladereep en een stuk banaan duiken we de rivier in. Iceman Wim Hof zou trots op me geweest zijn.

 

Eds horloge begint kilometers af te tellen. Nog maar 10 kilometer. Nog 9. Nog 8. Ik heb het een beetje gehad met klimmen, maar het afdalen gaat nog steeds lekker. De afstand die we nog moeten wordt steeds meer herkenbaar. Nog 8 kilometer is een ‘klein rondje Warnsborn’, dat moet lukken. We wandelen de heuvels op, tenzij er een fotograaf staat, dan kunnen we ineens weer rennen. 5 kilometer voor de finish is de laatste verzorgingspost. Ik vreet me een ongeluk aan de chips en roep hardop en gemeend dat dit de lekkerste chips zijn die ik ooit gehad heb. Er is nog één flinke helling te beklimmen. Achter ons wordt ‘Chouffe’ geroepen. C H O U F F E! C H O U F F E! CHOUFFE! CHOUFFE! CHOUFFECHOUFFECHOUFFE! Met onze vuisten in de lucht klimmen we verder, op naar de Chouffekabouters!

We worden ingehaald door nog fitte 20km-lopers en halen een enkeling in die er nog meer doorheen zit dan wij. Er staan matrassen tegen de bomen op een steil stuk, we moeten nog een stukje over asfalt en proberen zo charmant mogelijk de boomwortels te ontwijken op de laatste kilometer naar de finish. We horen muziek en gejoel, en rennen het bruggetje over, dat laatste beetje kracht gevend. En dan, na 4,5 uur rennen, kunnen we elkaar met een grote glimlach een high five geven. We did it!

Vin en Bauke zijn al even binnen en  en samen joelen we even later Eva toe die over de finish van de 10km komt. En dan, zwáár verdiend, kunnen we aan de Chouffe. Hebben de kabouters extra hun best gedaan op dit brouwsel of komt het door de barre tocht die we zojuist afgelegd hebben? Net als de chips is dit Chouffeje het lekkerste Chouffeje dat ik ooit heb gehad. En met de Chouffejes volgen de grootmoedige plannen. Gaan we door voor een marathon trailrun, of zelfs een ultra? Ach, als het bier is in de man…