“G*dverdetyfusteringwind!” Hoe verliefd ik elke keer weer raak op de wind, nu was het uit. 35 kilometer Vuurtorentrail, en daar liep ik dan te vloeken terwijl ik gezandstraald werd. Op een verlaten strand met windkracht 7 tegenwind terwijl je er met elk laatste beetje kracht in je benen tegenin probeert te komen, dat is niet echt meer een liefdevolle relatie meer te noemen. Ik besloot dat de wind nog één kans zou krijgen, de volgende dag, als ik niet meer hoefde te rennen, maar me op een karretje met een zeil door hem zou laten meevoeren…

Bijgekomen van het verbreken van de onstuimige relatie met de wind de vorige dag, met een beetje spierpijn, lopen we door de duinen naar de strandtent van Ameland Adventure, op het enorme, verlaten strand.  De wind heeft in kracht iets afgenomen en voelt daardoor iets milder. Of lijkt dat maar zo, omdat ik er nu niet tegenin hoef te rennen? Het gure weer doet gelukkig niets af aan het warme welkom van beachboys Alexander en Kayan. Na de kennismaking krijgen we kekke hellempies op en stevige handschoenen aan, en lopen we naar de karts.

Als we de karts naar de juiste plek op het strand hebben getrokken, legt Alexander met een tekening in het zand uit hoe zo’n kart werkt, hoe je ermee kan sturen, hoe je harder gaat en hoe je remt, zonder dat dat ding een rem heeft. En, als je durft, hoe je op 2 van de 3 wielen de bocht door gaat. Oh, ik vind dit nu al spannend! In de branding staat een oranje pion, waar we snel omheen moeten sturen. Op de vraag wat er gebeurt als we die bocht te langzaam nemen, antwoordt Bauke: “Dan val je dood.” Een correct antwoord, maar door de harde wind versta ik “Dan ga je dood,” en zie mezelf al met kart en al verdwijnen in de zee. Dat belooft wat…

Charmant in het karretje stappen is onmogelijk, maar als we eenmaal zitten, of nou ja, het is eerder liggen, is het zover. … Kayan geeft ons een zetje in de richting van de oranje pion in de branding, waar we, mits we dus genoeg vaart hebben, overstag gaan. Whoooooo! Ik rij bijna een van de anderen aan en ik ‘val dood’ na de pion, maar ik heb mijn eerste paar meters overleefd!  Ik krijg weer een zetje, op naar de 3 oranje pionnen verderop op het strand, en ooohhh, wat ga ik hárd! Snel laat ik het touw los, wat ervoor zorgt dat ik iets vaart minder. De 3 pionnen zijn zo neergezet dat we er een ruime, snelle bocht omheen kunnen maken. En dan is het eerste rondje gelukt!

Hoe meer rondjes we rijden, des te beter het gaat. We durven steeds wat harder, we durven steeds wat schuiner, en er worden gilletjes geslaakt (niet door de mannen natuurlijk, daar komt eerder een woest gejoel uit) als er een wiel van de grond komt. Het gaat harder regenen en waaien, maar we vinden het perfect strandweer. Die g*dverdetyfusteringwind is nu weer fantastisch! Spelend met de wind zoeken we de grenzen van de karts én van ons eigen lef op, en ja hoor, ligt er tot drie keer toe iemand (alleen de mannen natuurlijk, overmoedig als ze zijn) op zijn kant. Dat modder goed is voor je huid weten wij outdoorgirls natuurlijk al lang, en met gezichten vol modder en zand in ons haar en tussen onze tanden, racen we over dat verlaten Amelander strand. Elkaar inhalend, nóg schuiner gaan, of gewoon stilletjes genietend van de elementen.

Na een uur spelen komen we met moeite de karts weer uit. Niet van de spierpijn hoor, maar omdat het zo moeilijk is om te stoppen met spelen. En, eerlijk is eerlijk, charmant het karretje uit komen is net zo onmogelijk als erin stappen.  Vol adrenaline en stoere verhalen trekken we de karts terug naar de strandtent en leveren onze helmpjes en handschoenen in. Ontzettend bedankt, Ameland Adventure! We komen absoluut nog een keer terug. Als de zon schijnt en we geen regenkleding maar bikini’s aan kunnen. Maar alleen als de wind dan ook weer zo aanwezig is. Want het is weer AAN hoor!